நிருதி மிதமான வேகத்திலேயே பைக்கை ஓட்டினான்.
வங்கியிலிருந்து பஸ் ஸ்டாண்ட் போய் அன்னூர் ரோட்டில் திரும்பி ஸ்ரீசக்தி சினிமா தியேட்டரைக் கடந்து வலது பக்கச் சந்துக்குள் நுழைந்து ஆசிரியர் குடியிருப்புக்கு முன்பாக இருந்த மேற்கு வீதியில் திரும்பினான்.
“என் வீடு தெரியுமில்ல தம்பி? பாரு.. அதான் வீடு. அப்படி நிறுத்துப்பா. மழை தூரிட்டே இருக்கு”
அவள் வீட்டின் முன்பாக நிறுத்த, அவன் தோளை அழுத்தி இறங்கிக் கொண்டாள் திலகம்.
“ரொம்ப தேங்க்ஸ் தம்பி”
“பரவால்லங்க. நான் வரேங்க”
“தம்பி ஒரு நிமிஷம்”
“சொல்லுங்க?”
“வீட்டுக்கு வரியா? உன்கிட்ட ஒரு விசயம் பேசணும்?”
“என்னங்க?”
“மழையா இருக்கு. இப்படி நனைஞ்சுட்டு நின்னு பேசணுமா? வாயேன் வீட்டுக்கு. உள்ள போய் உக்காந்து பேசலாம். சூடா காபி போட்டு தாரேன். குடிச்சுட்டே பேசலாம்”
தலையில் நனைந்திருந்தது. அதை புடவைத் தலைப்பால் துடைத்துக் கொண்டாள். முகத்திலும் நீர்த்துளி. மூக்கில் ஒரு முத்து. அழகு மூக்கு.
“ஸ்கூலுக்கு போகணும்னீங்க?”
“அது பிரச்சினை இல்லப்பா. பத்து நிமிசம் கழிச்சு போனா ஒண்ணும் தப்பில்ல..”
அவள் முகம் பார்த்து அவன் சிரித்தபோது நட்பாக அவனைக் கண்ணோடு கண் பார்த்தாள்.
“வாயேன் தம்பி”
“இல்ல.. என்ன பேசணும்னு..”
“ஒண்ணு சொல்லணும் தம்பி”
“என்னங்க?”
“உள்ள வா தம்பி. நல்ல விசயம்தான். தப்பா எதுவும் இல்ல. அதை இப்படி ரோட்ல நின்னு சொல்லணுமான்னு இருக்கு”
வண்டியை ஓரம் கட்டி நிறுத்தி இறங்கியபோது அவள் படியேறி பேகை ஒரு கையில் மாட்டி தொங்கவிட்டுக் கொண்டு வீட்டுக் கதவில் சாவியைப் போட்டுத் திறந்து கொண்டிருந்தாள்.
அவளின் ரவிக்கை முதுகுப் பக்கம் அகலமாக விரிந்து முதுகின் அபார அழகைக் காட்டியது. பின்னிடுப்பும் புட்டங்களும் ஏராள சதைக் கோளங்களோடு மைதானம்போல அபாரமாக இருந்தன.
கூந்தல் தேவலை, லேசான சுருள் கூந்தல். முதுகில் தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது. அதில் இருந்த மல்லிகைப் பூ லேசாக நனைந்து கமகம வாசனையை தூக்கலாக பரப்பிக் கொண்டிருந்தது.
கதவைத் தள்ளி உள்ளே போய் அழைத்தாள்.
“உள்ள வா தம்பி”
தலையில் விழுந்திருந்த மழைத் துளிகளை கையால் தட்டிவிட்டுக் கொண்டு செருப்பைக் கழற்றி விட்டு உள்ளே போனான்.
வீட்டுக்குள் லைட் போட்டாள். பேன் போட்டாள். பேகை சோபாவில் வைத்துவிட்டு சேரை எடுத்துப் போட்டாள்.
“உக்காரு தம்பி”
“இருக்கட்டுங்க”
“இரு காபி வெக்கறேன்.”
ஹாலில் டிவி சோபா எல்லாம் இருந்தது. பெரிய டிவி. பெரிய சோபா. சேர்கூட பெரியதுதான்.
டிவியைப் போட்டுவிட்டு கிச்சன் போனாள்.
“தம்பி சுகர் அளவு எப்படி?” கிச்சனிலிருந்து கேட்டாள்.
“நார்மல்ங்க”
உட்கார்ந்தான். டிவியைப் பார்த்தான். பேன் காற்று சில்லென்றிருந்தது.
மார்புப் புடவை தளர வந்தாள். ரிமோட்டை எடுத்து டிவி சேனலை மாற்றி விட்டாள். சவுண்டை குறைவாக வைத்தாள்.
ஏதோ ஒரு காகிதம் கீழே கிடந்தது. அதைக் குனிந்து எடுத்தபோது புடவை மாறாப்பு சரிந்தது. முன்பக்கம் முழுசாகத் தெரிந்தது. கனத்துத் திரண்ட பப்பாளி மார்புகளின் பிளவில் ஒரு நொடி அசந்து போனான்.
நன்கு பருத்த, உருண்டு திரண்டு கொழுத்த மார்புகள்தான்.
“அம்மா இப்ப வீட்ல இருப்பாங்களா?” நேராகி முந்தானையை சரிசெய்து சோபாவில் உட்கார்ந்தபடி கேட்டாள்.
“ம்ம் இருப்பாங்க”
“அம்மாவை பாத்து பேசலாம்னுதான் மொதல்ல நெனைச்சேன். இருந்தாலும் இப்ப உன்னையே பாத்துட்டதால சரி இதை உன்கிட்டயே பேசிரலாம்னு”
“சொல்லுங்க?”
“தம்பிக்கு மறு கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுல இஷ்டம்தான?”
“இஷ்டம்தாங்க”
“எந்த மாதிரி பொண்ணு பாக்கறீங்க தம்பி?”
ஒரு கணம் அவள் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தான். அவள் பெண் பார்க்கும் சமாச்சாரமகத்தான் அவனை அழைத்திருக்கிறாள் என்று புரிந்ததும் கொஞ்சம் கவனமாகபே பேச வேண்டும் என்று தோன்றியது.
“பொண்ணு எப்படி வேணும்னு ஒரு அபிப்ராயம் இருக்குமில்ல தம்பிக்கு?”
லேசாகப் புன்னகைத்தான்.
“ரெண்டாவதா பண்ணப் போறேன். அதுல அப்படி என்னத்தைங்க எதிர்பாத்துர முடியும்.? குடும்பத்துக்கு ஏத்த மாதிரி இருந்தா போதுங்க. நகை நட்டெல்லாம் எதுவும் வேண்டியதில்ல”
“என்ன வயசு எதிர்பாக்கற?”
“வயசு முக்கியமில்லங்க. என்னை புடிச்சிருந்தா போதும்”
“என்ன தம்பி.. எனக்கு கூடத்தான் இப்ப உன்னைப் புடிச்சிருக்கு. அப்ப என்னை கல்யாணம் கட்டிக்குவியா?” சட்டெனக் கேட்டு வாய்விட்டுச் சிரித்தாள்.
அவள் முகம் மட்டுமல்ல, உடம்பு மொத்தமுமாக அந்தச் சிரிப்புக்கு குலுங்கியது.
சிரிக்கும்போது அவள் முகம் மிக அழகாகவே இருந்தது. இளமையில் செம அழகாக இருந்திருப்பாள் என்று தோன்றியது.
“என்னங்க தப்பு? உங்களுக்கு என்ன கொறை? உங்கள மாதிரி பொண்ணாருந்தாலும் செரிதான். என்ன உங்களுக்கு என்னைவிட வயசு ஜாஸ்தி அது ஒண்ணுதான் ஒதைக்கும்” புன்னகையில் நெளிந்தபடி சொன்னான்.
“தம்பி என் ஒடம்பை பாக்கறல்ல..? எப்படி இருக்கேன் பாரு. குண்டா இல்ல? இப்ப போய் என்னை கல்யாணம் பண்ணிட்டு நீ என்ன பண்ணுவே?”
“ஏங்க.. நீங்க கல்யாணம் பண்ணிட்டு குடும்பம் நடத்தி ரெண்டு பொண்ணுகளை பெக்கலயா? என்ன மோசம்? அவ்ளோ வயசான மாதிரியும் தெரியல”
“வயசு உடு தம்பி. குண்டா ஓங்குதாங்கான ஆளுப்பா நானு”
“இதெல்லாம் ஒரு விசயமாங்க? இப்பெல்லாம் வயசுப் பொண்ணுகளே குண்டு குண்டாதான் இருக்கறாங்க. அப்படி இல்லேன்னாலும் கல்யாணம் பண்ணிட்டு குழந்தை பெத்து ரெண்டு மூணு வருசத்துல குண்டாகிர்றாங்க”
“உன் மொத மனைவிகூட அப்படித்தான்.. கொஞ்சம் குண்டுனு கேள்விப்பட்டேன்?”
“ஆமாங்க”
“அப்போ உனக்கு குண்டாருந்தாலும் பிரச்சினை இல்லையா? நீ நல்லா ஆளு வாட்டசாட்டமாதான இருக்க?”
“அதுல என்னங்க பிரச்சினை? நான் அழகை பாத்து கல்யாணம் பண்ணித்தாங்க ஏமாந்துட்டேன். எனக்கு அழகு முக்கியமில்லீங்க. குண்டோ கறுப்போ.. பாக்க கொஞ்சம் லட்சணமாவும் குடும்பத்துக்கு ஏத்த மாதிரி பொண்ணாவும் இருந்தா போதுங்க”
“சரி அது வேண்டாம். அப்ப என்னைக்கூட கட்டிக்குவியா தம்பி?”
“என்னங்க நீங்க மறுபடியும் கிண்டல் பண்ணிட்டு..?”
“கிண்டலாவே இருக்கட்டும்ப்பா. என்னை புடிச்சிருக்கா சொல்லு?”
அவள் கேட்டதும் திக்கென்றானது.
‘ஒருவேளை இவளையே திருமணம் செய்து கொள்ளச் சொல்லித்தான் பேசப் போகிறாளோ? சே.. கணவன், கல்லூரியில் படிக்கும் ரெண்டு பெண் குழந்தைகள் இருக்கும்போது இவள் எதற்கு? என்னை கலாய்க்கிறாள். அவ்வளவுதான்’
வாய்விட்டுச் சிரித்தான்.
“என்னங்க நீங்க.. கொஞ்சம் ஒடம்பா இருக்கீங்களே தவிர.. ஆளு கலரு பிகரல்லாம் ஒரு கொறையும் இல்லீங்க. அழகாத்தான் இருக்கீங்க”
“என்னை அழகுன்றியா நீ?”
“அதுல என்னங்க சந்தேகம்.? நிச்சயமா நீங்க அழகுதான். இப்பவே இப்படி இருக்கீங்கன்னா இளவயசுல இன்னும் அழகா ஜொலிச்சிருப்பீங்க”
“அந்த காலமெல்லாம் முடிஞ்சு போச்சுப்பா.. என் வீட்டுக்காரரு இன்னும் என் அழகை கொண்டாடறாருதான். ஆனா வயசாகிருச்சுல்ல? ஒடம்பு ஓஞ்சு போகுதில்ல?”
“அது இருக்கறதுதாங்க. முப்பது வயசு தாண்டிட்டாலே இப்பல்லாம் ஒடம்பு பிரச்சினை வந்துருது”
“நல்லா பேசற தம்பி. இரு வரேன்” சோபாவில் கையூனி எழுந்தபோது மீண்டும் முந்தானைப் பழம் தெரிந்தது.
பெரிய பெரிய பப்பாளிகளாக இருந்தாலும், அவள் கொஞ்சம் உயரமாக இருந்ததால் அவளது உடம்பு ரசிக்கும்படியாகவும் இருந்தது.. !!
