வியாழன், 26 செப்டம்பர், 2024

மென் மோகம்-14

 ஒரு மாதமே ஆகிவிட்டது. கமலி வாட்சப்பில் மீண்டும் வழக்கம்போல காதல் பாடல்களை ஸ்டேட்டஸாக வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். 


ஒரு சில சந்தர்ப்பங்களில் நிருதி அதை பார்க்கவும் செய்தான். அவன் மனசு ஏனோ அவளை  அடிக்கடி நினைத்து வருந்தியது.. !!


அன்று பண்டிகை நாள். காலையில்  அவனுக்கு வாட்ஸப்பில் வாழ்த்து அனுப்பியிருந்தாள் கமலி. 


முதலில் அதைப் பார்த்ததும் அவனுக்கு வெறுப்புதான் வந்தது. 


அவளுக்கு பதில் அனுப்பக் கூடாது  என்றுதான் நினைத்தான். ஆனால் குளித்து சாப்பிட்டு ஓய்வில் இருந்தபோது மனசு அவளை நாடியது.


'தேங்க்ஸ்' என்று மட்டும் பதில்  அனுப்பினான். 


அன்று  இரவு பதினொரு மணிக்கு வாட்ஸப்பில் அவனுக்கு 'குட்நைட்' அனுப்பியிருந்தாள். 


அதை அவன் பார்த்தபோது பன்னிரெண்டு மணி. கொஞ்சம் யோசித்து பின்னர் அவனும்  ஒரு 'குட்நைட்' அனுப்பினான். 


சிறிது நேரம் கழித்து பதில் வந்தது. 


'இது a m'


மணி பார்த்தான். பன்னிரெண்டு  இருபது.


'குட் மார்னிங்' என்று அனுப்பினான்.


'வெரி குட் மார்னிங்' அவளும் உடனே அனுப்பினாள். 


அவன் அனுப்பவில்லை. 


அவளே கேட்டாள்.


'என்ன தூங்கலையா?'


'நோ'


'ஏன்?'


'சும்மா '


'ம்ம்'


காத்திருந்தான். நெஞ்சில் ஏதோ ஒரு கணம். அழுத்தம்.


இரண்டு நிமிடங்கள் ஆனது. 


'எப்படி போச்சு?' என்று கேட்டாள். 


'என்ன?'


'பண்டிகை'


'சூப்பர்'


'யார்கூட?'


'மை பிரெண்ட்ஸ்'


'ஜென்ட்ஸா?'


'கேர்ள்சும்'


'ஏன் தூங்கல?'


'சும்மாதான்'


'அது என்ன சும்மா?'


'..........'


'அலோ?'


'எஸ்?'


'ஆன்ஸரிங் மீ?'


'நான் ஏன் சொல்லணும்?'


'ஏன் சொல்லக் கூடாது?'


'புடிக்காதவகிட்ட எதுக்கு சொல்லணும்?'


'யாரு என்னை புடிக்காதா?'


'........'


'டேய்.. கேக்கறனில்ல?' உரிமையாய். 


அவனுக்கு கடுப்பானது.


'ஆமாடி. உன்ன புடிக்காது'


'ஹோ.. ஏன் புடிக்காது?"


'நீதான் பெரிய பருப்பாச்சே'


'பருப்புன்னா?'


'பெரிய இவ'


'கோபமா பேசாத. எனக்கும் கோபம் வரும்'


'உனக்கு  என்ன கோபம்?'


'உனக்கு மட்டும்  என்ன கோபம்?'


'நான் எத்தனை கெஞ்சினேன்?'


'எதுக்கு? '


'என்கிட்ட ரெண்டு வார்த்தை பேச மாட்டியானு?'


'இப்ப பேசறேன்ல?'


'நேர்ல பாத்தாலும் பாக்காதவளாட்ட போற? போன் பண்ணா கட் பண்ற? இப்ப என்ன திடீர்னு?'


'பாவமா இருந்துச்சு'


'தேவையில்லாம பாவப்டடாத'


'தப்புதான்.. இப்ப புரியது'


'புரியுதில்ல மூடிட்டு அடங்கு'


'ச்சீ போ' சட்டென  ஆப் லைன் போய் விட்டாள்.. !!


அவனுக்கு மேலும் கோபம் வந்தது. இரண்டு நிமிடங்கள் மனசு ஆற்றாமையுடன் குமைந்தது. 


அவனுக்கும் அவளைத் திட்ட வேண்டும் என்று கொதித்தது. கெட்ட வார்த்தை எழுதி அழித்தான்.


'போடி பருப்பு' என்று அனுப்பினான். 


அப்போதும் மனசு சமாதானம்  ஆகவில்லை.. !!


அரைமணி நேரம்  கழித்து  எடுத்துப் பார்த்தான். அவள் பார்த்திருந்தாள். ஆனால் பதில் இல்லை. 


ஒரு மணி நேரம் கழித்து அவன் கோபம் தணிந்து அவள் மீது ஒரு காதல் வந்தது. எல்லாம் மறந்து வாழ்த்து சொல்லி பேச வந்தவளுடன் சண்டை போட்டது தன் தவறு என்று தோன்றியது. சிறிது நேரத்தில் சரிதான் என்றும் தோன்றியது. குழப்பத்துடனே தூங்கிப் போனான்.. !!


மறுநாள் முழுக்க கமலியின் நினைவாகவே இருந்தது. அவள் என்னை நினைக்கவாவது செய்வாளா என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். 


மதியத்துக்கு மேல் 'சாரி' என்று மட்டும்  ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினான். 


மாலையில்  அவனுக்கு பதில் வந்தது. 


'உன் சாரிய நீயே வெச்சிக்கோ'


இரவு அவளை ஆன்லைனில் பார்த்தபோது பேச வேண்டும் போலிருந்தது. ஆனால் சுய கவுரவம் தடுத்தது. அலுப்பில் தூங்கிப் போனான். 


பாத்ரூம் போக எழுந்தபோது மூன்று மணி. 


பாத்ரூம் போய் வந்து படுத்து போனை எடுத்துப் பார்த்தான். 


வாட்ஸப்பில் ஒரு கோப முகம் அனுப்பியிருந்தாள் கமலி. அவள் அதை பதினொரு மணிக்கு  அனுப்பியிருந்தாள். இப்போது ஆப்லைனில்தான் இருந்தாள். 


இப்போது அவனும்  அதையே திருப்பி  அனுப்பினான். ஆச்சரியமாக உடனே அவளிடமிருந்து இரண்டு கோப முகம் வந்தது. அவன் நான்கை அனுப்பினான். அவள் அனுப்பவில்லை. 


அவன்  எதிர் பார்த்துக் காத்து ஏமாந்து தூங்க முயன்ற நேரம் அவளிடமிருந்து மெசேஜ் வந்தது. 


'தூங்கலயா?'


'இல்ல'


'ஏன்?'


'சும்மா'


'ம்ம்'


'நீ தூங்கல?'


'இல்ல'


'ஏன்?'


'சும்மா'


'கிண்டலா?'


'ம்ம்'


'ஓகே நான் தூங்கப் போறேன்'


'ம்ம்'


'நீயும் தூங்கு'


'ப்ச்'


'ஏன்?'


'கொஞ்சம் மனசு சரியில்ல' என்ற அவள் சொன்னதைக் கேட்டு வியப்பானான்.. !!



என்னுடைய கதைகள்  நான் நிருதி என்கிற என்னுடைய மொபைல் ஆப் மூலம் படிக்கலாம்.. !!


செவ்வாய், 24 செப்டம்பர், 2024

ஈரமான தாழம் பூ -10

 நான் மெதுவாக எழுந்தேன். அந்த நேரத்திலும் ஒரு ஆர்வம் என் கண்களில் தொக்கி நின்றது. 

“நான் தூங்கறேன். டென்ஷனாகாம நீயும் போய் தூங்கு” சட்டெனச் சொல்லிவிட்டு என் அறையை நோக்கிப் போனேன்.


சில நொடிகளில் கிரிஜாவின் குரல் கேட்டது. 


"டேய்.."


"என்ன கிரி..?"


"நில்லு?"


நின்று அவளைப் பார்த்தேன்.


"என்ன?"


"என்கூட படுக்கறியா..?" 


எனக்குள் குப்பென ஓர் அதிர்வு. அவளை திகைப்புடன் பார்த்தேன்.. !!


நான் மிரண்டு போனேன்.


‘என்கூட படுக்கறியாவா?’


‘எப்படி படுக்க? எந்த மாதிரி படுக்க? ஒண்ணாவா? பக்கத்துலயா? கீழயா மேலயா..?’


‘ச்ச.. ரொம்ப யோசிக்காதடா மடையா. மொத அவ என்ன சொல்றானு தெளிவா கேளு..’


"எ.. என்ன கிரி?" தடுமாற்றத்துடன் கேட்டேன்.


"என்கூட படுக்கறியா?" மீண்டும் அதே கேள்வி. 


"உன் கூட படுக்கறதா.. ?"


"ம்ம்.. நீ என்கூட படுத்துக்கோ.. நாம ஒண்ணா படுத்துக்கலாம்.."


"ஒண்ணாவா..?" கேட்டுக்கொண்டே அருகில் சென்று அவளைப் பார்த்தேன்.


என்னை ஓர் ஆழப் பார்வை பார்த்தாள்.


"ம்ம்.. ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா படுத்துக்கலாம்"


"ஒ.. ஒரே கட்டல்லயா..?


"ஆமா.. ஏன் என்கூட படுக்க மாட்டியா?"


அவள் எந்த அர்த்தத்தில் கேட்கிறாள் என்று எனக்கு இன்னும் புரியவில்லை.


"அ.. அப்படி இல்ல.. நாம ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா.. ஒரே கட்டல்ல.." தடுமாறினேன்.


"ஏன்டா.. என்கூட படுக்க உனக்கும் புடிக்கலியா.?" என்று கேட்டாள்.


"சே.. என்ன கிரி.."


"உனக்கு கூடவாடா என்னைப் புடிக்கல..? நான் ஒரு பொண்ணா பொறந்ததே தப்புடா.. ச்ச.." சட்டெனப் பொங்கி, ஒரு பெருமூச்சு விட்டாள்.


எனக்கு பக்கென்று ஆனது.


"அய்யோ.. என்ன கிரி நீ..? உன்னை ரொம்ப புடிக்கும் எனக்கு.."


“சொல்லிக்க வாய்ல மட்டும்”


“இல்ல கிரி, நெசமாத்தான் புடிக்கும்”


"என்னை புடிக்கும்தான?"


"புடிக்கும் புடிக்கும்.."


"அப்ப.. வா..! என்கூட படுத்துக்க.. என்னால இந்த டார்ச்சரை தாங்க முடியல. தனியா படுத்தா.. தூங்காம யோசிச்சு யோசிச்சே எனக்கு பைத்தியம் புடிச்சிரும். பயங்கர மெண்ட்டல் டார்ச்சரா இருக்கு"


அவள் முகம் மீண்டும் சோகத்தை அப்பிக் கொண்டது. 


இது நான் எதிர்பார்த்ததைப்போல உடல் சுகத்தின் தேடலுக்கான படுக்கை அல்ல.


அன்பான, நட்பான, ஆதரவான படுக்கை. அரவணைப்பு தேடும் படுக்கை.


தன் மன உளைச்சலைத் தாங்க முடியாமல் அருகில் ஆள் தேடும் படுக்கை. 


அவள் சட்டென எழுந்து என் பக்கத்தில் வந்தாள். என் தோள் மீது கை வைத்துக் கேட்டாள். 


"நீ எனக்கு ஆதரவா இருப்பதான?"


"நான் உனக்கு ஆதரவாத்தான் இருக்கேன்"


"எப்பவும் நீ எனக்கு மட்டும்தான் ஆதரவா இருக்கணும்"


"எப்பவும் உனக்கே ஆதரவா இருப்பேன்.. போதுமா..?"


"நான் உன்னை நம்பறேன்" எனச் சொன்னவள் மெல்ல என்னை அணைத்தபடி கேட்டாள். 


"அப்ப நாம காலைல போயிரலாமா?"


"எங்க..?"


"ஊருக்குத்தான். இதுக்கு மேல நாம இங்க இருக்க வேண்டாம். ஊரு பக்கமே போயிரலாம்.. சரியா..?"


அவளைத் திகைப்பாகப் பார்த்தேன். 


“இதுக்கு மேல என்னால தாங்க முடியல. ஒண்ணு நான் கொலைகாரியா மாறணும் இல்லேன்னா இந்தாளை விட்டு போய்த் தொலையணும். இங்க இருந்தா பைத்தியம் புடிச்சு செத்துருவேன்”


"சரி.. நீ சொன்னா சரி.. போயிரலாம். நான் இங்க வந்ததே உன்னாலதான். நீ இல்லாத எடத்துல எனக்கு மட்டும் என்ன வேலை..? அந்தாளு என்னையும்தான போகச் சொன்னாரு..?"


"அப்படி ஊருக்கு போயிட்டா.. நீ என்கூட எப்பவும் ஆதரவா.. துணையா இருக்கணும்"


"இருக்கேன்.."


"அது போதும்.." குரல் பிசிறடிக்கச் சொல்லி, "இனி அந்தாளு சாவகாசமே வேண்டாம்"


"ஆனா ஊருக்கு போனதும் ஏன் வந்துட்டேனு காரணம் கேப்பாங்க.."


"சொல்லிரலாம். ஒண்ணு விடாம எல்லாம் சொல்லிரலாம். உனக்கும் எல்லாம் தெரியுமில்ல..? நீயும். சாட்சிதான?"


"சரி.."


சட்டென நெகிழ்ந்து போய் என்னைக் கட்டிக் கொண்டாள். 


அவளின் மெத்தென்ற அணைவு என் நெஞ்சில் கலந்து என்னை இன்ப வானில் மிதக்க வைத்தது.


கண்கள் நீர் கோர்க்க என் முகத்தைப் பார்த்தாள். 


"நான் தோத்துட்டேன் இல்ல..?"


"ச்ச.. அப்படி இல்ல கிரி.."


"ஆமாடா.. ஒரு பொண்ணா நான். தோத்துதான் போயிட்டேன். என்னால ஒரு கொழந்தைய பெத்துக் குடுக்க முடியலேனுதானே அந்தாளு வேற ஒருத்தியை செட் பண்ணிட்டான்.."


"...." நீர் நிறைந்த அவள் கண்களைப் பார்க்க எனக்கு பாவமாக இருந்தது. இதற்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வது என்றுகூட எனக்குத் தெரியவில்லை.


"சரி.. அழாத கிரி.." என்று மட்டும்தான் சொல்ல முடிந்தது. 


"முடியலைடா.." என்னைக் கட்டிக் கொண்டு மெல்ல விசும்பினாள் கிரிஜா. 


என் கைகள் ஆதரவாக அவளைத் தடவிக் கொடுத்தன.. !!



என்னுடைய கதைகள்  நான் நிருதி என்கிற என்னுடைய மொபைல் ஆப் மூலம் படிக்கலாம்.. !!


விரும்பிப் படித்தவை.. !!